Februari 1983, Berekuil Utrecht. Ik fiets de stad uit. Het is rond half 2 ’s nachts en de vermoeidheid slaat toe na een x aantal biertjes met vrienden. Een bankje. Ik zet mijn studentenfiets tegen het betonnen muurtje en ga even liggen.
Een uur later word ik ruw wakker geschud door een man, een vrachtwagenchauffeur. Een grote truck staat met draaiende motor langs de weg. ,,Jongen, je moet wakker worden,’’ roept de man in een mengeling van boosheid en ontsteltenis. ,,Je kunt hier niet blijven liggen, je vriest hartstikke dood. Het is min 6.’’ Ik overzie de situatie, voel me opgelaten en stamel: ,,Ja, bedankt, u hebt gelijk.’’ De man loopt terug naar zijn vrachtwagen, voegt moeizaam in op de weg en verdwijnt uit het zicht.
Ik fiets door om warm te worden en arriveer na een half uur bij de Akker in De Bilt, bij mijn hospita, die natuurlijk al onder zeil is. Het is er in ieder geval warm. Het fenomeen ‘naar elkaar omkijken’ ken ik dan nog niet, maar is wel hetgeen mij gered heeft.
Jurgen van Dijk, 20-12-2023
Comments